Gezinsuitbreiding

Lang geleden dat ik het nog eens over onze honden had.
Als je Honden in Thailand en En nu zijn ze weer met drie ... straathonden herleest zal je je herinneren dat we sinds november 2007 nog drie honden verzorgen.

Tijdens de bouw bracht ik ze in Sloop dag 2 en Dag 1 ook nog wel even ter sprake maar verder was er over hen niet echt veel te melden.
Onze oudste hond Dam, Zwart dus,


is sinds december 2005 bij ons en heeft, sinds ze haar zus in een “ongeval” verloor en zelf “een tik” van een auto kreeg, weinig interesse in de weg hier vooraan.
Toch kunnen we haar niet binnen houden want ze springt, met een soepelheid als die van een kat, steeds op dezelfde plaats op en over de afsluiting.
Ze zwerft dan wat in de buurt en de velden achter het huis en is ook vaak binnen de afsluiting van Hay en Nong te vinden.
We hebben Dam, een teef, steeds anticonceptieve inspuitingen gegeven maar de laatste keer vond Phan het niet meer nodig, dat hebben we geweten. De “lovers” dienden zich bij bosjes voor de poort aan en als “madame” er zin in had sprong ze over de muur om van het een het ander te laten komen.

Na een tijdje werd ze echter veel minder actief, te rustig eigenlijk, at nog nauwelijks we kregen dan ook het vermoeden dat ze zwanger was en er zich niet al te best bij voelde.
Dit bleef maar duren en ze werd graatmager, er werden echter geen tekenen van zwangerschap zichtbaar.
Na zowat een maand keerde het tij en begon ze langzaam terug te eten en kwam er meer beweging in.
We vermoeden dat ze een miskraam deed maar hebben daar geen zekerheid over.
Hoe dan ook nu we weer enkele maanden verder zijn is ze nog niet zo dik als ze ooit was maar wel terug op krachten, ze springt dan ook weer gezwind over de muur.

LiLi, lichtbruin en ook een teef en DoDo, een bruine reu zijn broer en zus en sinds oktober 2007 bij ons.


Deze twee kunnen we relatief goed binnen de afsluiting houden maar als ze dan toch eens de vrijheid krijgen draaien ze onmiddellijk de velden in om enkele uren later vuil en moe aan de poort te komen blaffen om terug binnen te mogen.
LiLi krijgt natuurlijk ook de regelmatige anticonceptieve inspuitingen en we zullen de ervaring met Dam zeker in het achterhoofd houden.
De kinderen konden, toen ze nog thuis woonden, niet steeds begrip opbrengen voor de aandacht en zorg die we aan onze honden besteden. Vooral bij Taeng, de jongste, is daar echter een kentering in gekomen.
Op zijn werk, Wing 1 Korat, worden honden van verschillende rassen voor verschillende opdrachten opgeleid en ingezet, ik vermoed dat daar zijn interesse ontstond.
Hij had zich dan ook een Labrador pup aangeschaft maar het jonge diertje was in de omgeving waar hij woonde niet populair en werd na enkele maanden vergiftigd. Hij was, en is er nog steeds, erg van aangedaan tijdens onze Driedaagse uitstap kwamen zijn ervaringen dan ook meermaals ter sprake.

Een week of twee geleden belde Taeng dat de kweker waar hij van kocht, hij ging blijkbaar nog regelmatig kijken, nog enkele Labrador puppy’s te koop had.
Nu hadden we reeds enkele malen in Nong Khai en Phon Phisai in twijfel gestaan om een hond bij te kopen maar hebben het steeds toch maar niet gedaan.
Deze keer was de verleiding te groot en we besloten er, zoals we dat steeds deden, twee te nemen.
Taeng zou begin maart enkele dagen naar Paksuai komen en de twee zolang bij hem houden.
Hij is intussen verhuisd naar een huis van het leger en woont daar samen met zijn vriendin. Al na enkele dagen belde hij dat het “niet te doen” was met die twee honden en ze misschien wel vroeger zou moeten brengen. Vorige week vrijdag was een public holiday (Makha Bucha) Taeng en Pat hadden dus drie dagen vrij en besloten af te komen.
DaDa een teef en DoukDouk een reu waren na een reis van toch wel een uur of zes blij weer vrij te kunnen rondlopen.


Onze drie “oude” honden moesten we een beetje in toom houden maar al bij al viel het mee.
De kleine spelen en bijten natuurlijk dat het een lieve lust is en dat is voor de grote honden, en soms ook voor ons, niet echt aangenaam.
Ook moet je de aandacht goed verdelen om jaloersheid (zo veel mogelijk) te voorkomen, maar tot hiertoe verloopt het goed.
De vele kinderen en de aandacht voor de kleine hondjes maakten dat we de eerste dagen bijzonder moesten opletten, we waren dan ook blij dat het maandag was en de rust hier weerkeerde.
Taeng had ze Pedigree voor puppy’s te eten gegeven maar hier schoven ze onmiddellijk aan bij de (Aro) brokken voor volwassen honden aan.
’s Avonds krijgen onze honden gekookte rijst met daaronder de klein gehakte en met vissaus gekookte karkassen van kippen vermengd en ook daarbij schoven die twee gretig aan.
De eerste dagen aten ze zich echt overvol, nu zijn ze beheerster en doen normaal.

Intussen kennen DaDa en DoukDouk al heel goed de rituelen hier, wanneer de hondenpoortjes open gaan, wanneer het etenstijd is, wanneer ze naar beneden moeten, dat ze bij me komen liggen als ik de hangmat opzoek, wanneer we weggaan en terugkomen, ze hebben het allemaal al door.


Ook hebben we al enkele “klanten” die hopen dat we toch een keertje zullen kweken en dan gratis een exemplaar zullen mogen uitkiezen, of we daaraan beginnen is echter nog helemaal niet zeker, daar moeten we nog eens goed over nadenken.

Dossier levenseinde in Thailand - Deel 4

Organisatie

Een uitgebreid en geïllustreerd verslag vind je in Levenseinde - Deel 1 en Levenseinde - Deel 2 maar ter vergelijking kan je ook een verslag, en de reacties erop, lezen op het Isan Forum van ThaiVisa
Ik ga me hier dan ook beperken tot het formuleren van een aantal bedenkingen bij de gebeurtenissen.
Hoewel ik van zeer nabij betrokken was ontsnapten me echter een aantal details, nu ja details.

Ik vertelde dat we toen phu yai Leun als “ceremoniemeester” inschakelden en die heeft zeker, waar nodig in overleg, een groot aantal zaken georganiseerd.
De kist die hier de eerste ochtend stond is iets waarvan ik vermoed dat  hij er (mee) voor zorgde, bij het afrekenen hoorde ik dat die van een soort begrafenisondernemer kwam die op de dag van de crematie ook nog andere diensten leverde.
Wie er zorgde voor de tenten en stoelen aan het crematorium, voor drinkwater voor de gasten, voor de houtskool, voor de flesjes reukwater, voor ... is me allemaal niet duidelijk.

Ook over Thiew van de “catering” had ik destijds. Zij organiseerde, deed aankopen, zette vrienden en familie aan het werk bij het koken en ik vermoed dat zij de bestelling deed van de gehuurde tenten, tafels en stoelen, potten en pannen, borden, lepels en vorken, glazen, ijsemmers en koelboxen ...

Het is me toen vooral duidelijk geworden dat de organisatie iets is waarvoor een aantal mensen, gevraagd of spontaan, hun verantwoordelijkheid nemen en zorgen dat alles vlot verloopt.

Ik vertelde in bovengenoemde berichten ook dat het wassen en balsemen van het stoffelijk overschot in het ziekenhuis gebeurde, bij een overlijden thuis gebeurt dat thuis.
Wie het balsemen dan op zich neemt weet ik niet precies maar ieder dorp schijnt daar wel iemand voor te hebben.

Gezien in ons geval rekening moet gehouden worden met een langere wachttijd zal echter een gekoelde kist nodig zijn en die blijkt ook nagenoeg overal beschikbaar te zijn.

Ceremonieel

Wie de Thai een beetje kent weet dat er zelden emoties getoond worden.
Na een overlijden zijn er vijftien tot dertig zeer emotionele minuten, daarna beginnen de praktische schikkingen.
Als je goed kijkt zie je natuurlijk nog wel emotionele momenten maar nooit zo sterk als in die eerste minuten.
Van zodra het lichaam opgebaard ligt komen familieleden, vrienden, buren en dorpsgenoten groeten.
Er volgt ook snel een eerste ceremonie met monniken, die komen daarna iedere avond voor gebeden.
Er blijft tot enkele dagen na de crematie, afhankelijk wanneer de tham bun en tak bat plaatsvinden, 24/24 gezelschap bij de afgestorvene en de familie.
Deze bezoekers hebben 24/24 eten en drank ter beschikking en houden zich bezig met praten, TV kijken, Video en Karaoke bekijken en kaartspelen.
Als je dit alles als westerling een eerste maal ziet zal het chaotisch en oneerbiedig overkomen, het is echter allemaal goed en respectvol bedoeld, dit is nu eenmaal hun traditie, maar ...
Ik veronderstel dat ze in ieder dorp wel te vinden zijn, de enkele opportunisten die enkel omwille van de gratis alcohol aanwezig zijn en de gokkers die van de enkele dagen risicovrij “spelen” willen profiteren. (kaartspelen is nagenoeg illegaal in Thailand maar bij overlijdens knijpt de politie een oogje toe)

Bij de crematie worden op een bepaald moment geschenken gegeven. Bij eenvoudige mensen is dit vaak het uitgooien van snoep (bollen, toffee’s) met er ingepakte muntjes tussen vermengd.
Soms is het een klein geschenk als b.v.een balpen, en voor overledenen met wat meer “status” wordt vaak een boekje gedrukt.
Ook die ganse ceremonie bij het crematorium verloopt een beetje chaotisch maar ook hier is het allemaal goed bedoeld.
Bij de “tham bun” laten mensen soms een mobiele openluchtcinema aanrukken en er zijn er die zo ver gaan van een live Mor lam optreden te bestellen.
De “tak bat” tenslotte is dan weer een wat ingetogener gebeurtenis waarna alles opgeruimd wordt en men de draad van het gewone leven weer opneemt.

Kosten

Ik kopieer een stukje uit Levenseinde - Deel 1

Financieel kan een overlijden ook voor problemen zorgen.
Je kan in alles de tering naar de nering zetten er zijn en blijven, temeer daar je je geliefden op een degelijke manier wil uitgeleide doen, aanzienlijke kosten.
...
Vanzelfsprekend heb je levensverzekeringen, meestal gekoppeld aan een hospitalisatie- en/of ongevallenverzekering, relatief duur en dus niet voor eenieder weggelegd.
Diverse banken hebben ook verzekeringen waarvan ik de details niet ken.
Hier op het platteland nemen mensen meestal deel in kleinschalige, op solidariteit gestoelde (de bijdrage is afhankelijk van het aantal overlijdens van aangeslotenen) verzekeringen op dorpsniveau, districtsniveau, ...
Dit soort verzekering werkt heel direct en reeds erg vroeg in de ochtend werd een voorschot uitbetaald.
Met de overlijdensakte in handen kan je aanspraak maken op het saldo en/of bedragen verzekerd bij grotere organisaties.

Ik hoorde het al vaker, iemand overleed gisterenavond, de crematie is vandaag.
Het gaat dan om mensen die niet moeten wachten op familie die van wat grotere afstand moet komen en/of om families die de kosten moeten drukken en zo snel mogelijk met het leven verder willen.
De 24/24 eten en drank kosten inderdaad handenvol geld, en alhoewel je kan “geven en nemen” is gezichtsverlies het ergste wat een Thai kan overkomen en “zuinig” moeten zijn in die tijd is zeker een vorm van gezichtsverlies.
De cinema of Mor lam bij de tham bun heeft daar ook mee te maken, aanzien verwerven koste wat kost.
On een beter inzicht in het systeem “face” te krijgen kan je lezen over Losing face en Gaining face
Ik stel vast dat hier veel mensen wel bij die kleine plaatselijke vormen van verzekering zijn aangesloten maar met de opbrengst daarvan kan men zeker geen dagen durende uitvaart financieren. Zij die het kunnen zullen er dus een “echte” verzekering bovenop nemen.
Ik zag reeds enkele malen een vertegenwoordiger van Thai Life Insurance op een crematie en die is dan vergezeld van een reclamebord met vermelding van het bedrag waarvoor de overledene verzekerd was.
Of het enkel deze maatschappij is die dit doet en of het bedrag ook op dat moment wordt overhandigd is me niet duidelijk. Toen ik het voor het eerst zag kwam het me in ieder geval meer dan raar over. Maar er is niemand die zich daar verder aan stoort, meer zelfs, voor de familie is het mogelijk een bron van meer aanzien.

Om onze familie alvast gerust te stellen:
- we zijn beide, en het verwonderde me dat ze ook mij wilden opnemen, bij de kleine plaatselijke verzekeringen aangesloten
- we hebben ook beide, maar in een andere vorm, iets dat nog wat zwaarder doorweegt
Afhankelijk van hoeveel “face” de familie wil tonen zullen die bedragen al dan niet volstaan. Voor een uitvaart zoals ik ze me wens, eenvoudig dus, zullen ze wel toereikend zijn verwacht ik.

Deel 1 - Spraak en Schrift

In het dossier communicatiemiddelen (dat geenszins volledig wil zijn maar waarin ik wat wil  “filosoferen” over eigen ervaringen) gaat dit eerste deel over luisteren en spreken, lezen en schrijven.

Wat mezelf betreft meen ik te weten dat ik deze technieken op een wat je als "normaal" tijdstip in het jonge leven onder de knie kreeg.
Ik had een aangeboren afwijking aan het linkeroog en die kreeg, toen ik als zevenjarige in het eerste leerjaar zat, een operatieve correctie. Ik veronderstel dat de operatie veel te laat kwam, we spreken dan ook over meer dan vijftig jaar geleden, het resultaat was uiteindelijk vooral cosmetisch en bracht niet echt een verbeterd zicht.
Behalve dat ik daarom, en omdat het rechteroog ook niet perfect was, zowat mijn hele leven een bril draag heb ik van deze handicap niet echt veel hinder ondervonden, ook niet bij het leren lezen of schrijven.

Ik ga niet beweren dat ik met griffel en lei leerde schrijven maar herinner me die wel uit de kleuterschool.
Wat ik me, behalve het potlood, herinner als ballonpennen, pennensokken, inktpotten, vloeipapier, pennenlapjes, ... dat zijn de zaken waar ik mee leerde schrijven.
Later kwam de vulpen en de balpen en tijdens de technische opleiding het vulpotlood, Oostindische inkt,  redispennen, Grafospennen, Rotringpennen, ...
Ik beschouw (technisch) tekenen trouwens ook als een vorm van communiceren, een tekening moet een technisch ontwerp verduidelijken maar kan b.v. ook helpen bij het vragen naar de weg. 
Een schrijfmachine heb ik nooit deskundig leren bedienen wat echter niet wil zeggen dat ik er niet af en toe teksten op tikte.
Veel later, al ver in het professionele leven, kwam de PC
Zowel in het professionele als het privéleven zou die een belangrijke plaats gaan innemen, niet enkel om te schrijven maar ook om andere taken, tot en met technisch tekenen, uit te voeren.
In mijn studietijd heb ik tijdens het blokken voor de examens steeds veel geschreven, ik had het gevoel dat eens ik iets geschreven had het beter in mijn geheugen zat.
Ook heb ik altijd gedacht niet echt een briefschrijver te zijn maar toen ik het stapeltje brieven die ik naar huis schreef tijdens mijn legerdienst, en de stapel brieven uit de tijd dat ik Phan leerde kennen tot ze mee naar België ging, bekeek bleek dat toch nogal mee te vallen.
Relatief recent begon het schrijven van dit Blog maar daar komen we te gelegener tijd op terug.



De leesoefeningen op school herinner ik me maar vaag, de wekelijkse bezoeken aan de bibliotheek (boekerij noemden we dat toen) des te beter.
Erg goed herinner me ik ook de reeks Winnetou paperbacks van  Karl May die ik stelselmatig mocht kopen.
Mijn neef (in Vlaanderen zeggen ze kozijn) mocht de reeks van Arendsoog kopen, die was wat duurder en had een hardcover. Vanzelfsprekend  lazen we ook elkaars boeken.

Onze pa had in enkele kasten een flinke voorraad boeken waarvan ik, op een wat latere leeftijd, de meeste ook gelezen heb.
Ik herinner me ook dat we steeds de krant Het Volk en het weekblad Humo in huis hadden.
Op een krant heb ik mezelf nooit geabonneerd, tijdens de pauze op het werk verdeelden we wel een krant onder een aantal collega’s. De Humo daarentegen ben ik nog lang blijven kopen en lezen.
Onze pa regisseerde ook amateurtoneel en om toneelstukken te kiezen moest vaak uit meerdere mogelijkheden een keuze gemaakt worden. Het was een speciale manier van lezen maar ik deed het wel graag en kon vrij goed zijn keuze en de bezetting waarmee hij zou spelen voorspellen.
Enkele keren heb ik me ook aan “meespelen” gewaagd maar wist eigenlijk vooraf dat het niet echt mijn ding zou worden.

Tijdens mijn vakanties in Thailand kocht ik drie maal in de week de Bangkok Post. The Nation probeerde ik ook wel eens maar die lag me minder.
De Thai hier op het platteland lezen weinig of geen kranten alhoewel ... er zijn zeker enkele dorpsgenoten die regelmatig de krant hebben. Als we, al dan niet met gezelschap, in Phon Phisai of Nong Khai gaan eten of als we “met chauffeur” op uitstap zijn zie je toch naar de her en der beschikbare kranten grijpen.
Phan heeft sinds een aantal jaren mijn gewoonte van drie maal in de week de krant te kopen overgenomen, ikzelf lees nu “online” het nieuws maar ook daar kom ik later nog wel op terug.
Boeken zie ik hier zelden al heeft Phan wel een respectabel aantal boekjes over het Boeddhisme en over de Thaise Feng Shui in huis.
Zelf kwam ik er al heel lang niet meer toe een boek ter hand te nemen. Ik heb er nog een aantal liggen, zowel meegebracht uit België als te leen gekregen, en vroeg of laat komt het er nog wel van om die te lezen.

Wat ik hier toch ook even moet aankaarten, mogelijk kom ik er bij de moderne communicatiemiddelen nog wel op terug, zijn de E-boeken die je tegenwoordig kan kopen en soms zelfs gratis downloaden.

Dossier levenseinde in Thailand - Deel 3

Waarom crematie?

Crematie is in Thailand en zeker in Isan de meest voorkomende vorm van lijkbezorging.
Toch zie je hier uitzonderlijk ook begrafenissen plaatsvinden. Het gaat dan meestal om mensen overleden ten gevolge van een ongeval of om jonge kinderen die, met weinig ceremonie, worden begraven.
Cremeren is zeker verbonden met het Boeddhisme lees ik op buddhanet.net

Theravada Buddhists follow the Indian custom of burning the body at death. The Buddha’s body was cremated and this set the example for many Buddhists, even in the West ...
Bron

Over wat de mogelijkheden zijn met het stoffelijk overschot van in Thailand overleden buitenlanders vind ik weer geen informatie van de Thaise overheid.
Een duidelijk standpunt staat op de website van de Nederlandse ambassade.

De naaste familie (in Thailand of in Nederland) bepaalt in principe wat er met het stoffelijk overschot dient te gebeuren. De familie kan besluiten tot een crematie of begrafenis in Nederland, of een crematie in Thailand. In Thailand is een begrafenis in de regel niet mogelijk.
Door de hoge kosten voor het overbrengen van een stoffelijk overschot van Thailand naar Nederland is een crematie of begrafenis in Nederland relatief duur (circa Euro 3,500.=). Deze kosten worden over het algemeen door een reis- en ongevallen verzekering gedekt. Als de overledene voor deze kosten niet verzekerd is, dan is de naaste familie (in Thailand of in Nederland) verantwoordelijk voor de kosten van de crematie of begrafenis ...
Bron

Gelijkaardige informatie gericht op de UK vond ik op Window on Lifestyle

Funeral Options
Following the death of a foreign national in Thailand, the NOK must decide whether to:

1. repatriate the deceased to the UK or
   
2. have a local cremation and the ashes repatriated to the UK or
   
3. have a local cremation and the ashes scattered in Thailand.

If the deceased was covered by travel insurance, it is important that NOK contact the insurance company without delay. It is also worth noting that, if the deceased was travelling with a tour operator, that operator can be a valuable source of assistance and advice. If a local burial or cremation takes place, there may be no coroner’s inquest carried out in your home country.
Repatriation The repatriation option can be a very expensive procedure and most (if not all) embassies are not able to contribute, although they will provide facilitation services. In some circumstances repatriation may not be possible. Your embassy will advise if this is the case.
If the NOK do not live in their home country, note that international iuneral directors can organise repatriations to most countries in the world.
Local Cremation Cremation is the norm in Thailand and is carried out at a wat (temple). In the major cities and resorts the crematoria are basic but enclosed. In parts of Northern Thailand, cremations may take place on a funeral pyre in the open air. If the NOK choose to have a local cremation and wish to take the ashes back to the UK themselves, they can do so with minimal bureaucracy.
Local Burial As Thailand is a Buddhist country, burials take place very rarely – normally only for foreigners or non-Buddhist minorities. They can be very expensive and often difficult to organise. It is generally advised that, if the NOK wish to have the deceased buried, they should consider having the body repatriated and the funeral take place in their home country or place of residence. (NOK = Next Of Kin = nabestaanden)
Bron

Wat onze familie moet, en de overige lezers mogen, weten is dat Phan een aantal jaren geleden besloot haar stoffelijk overschot ter beschikking van de wetenschap te stellen. Ze meldde zich hiervoor aan bij het Srinagarind Hospital in Khon Kaen omdat ze daar, nu ruim 10 jaar geleden, succesvol geopereerd, behandeld en genezen werd. De documenten hiervoor werden door de kinderen mee ondertekend, er is een extra contactpersoon hier in de buurt, en ze heeft een kaartje op zak. Ik heb begrepen dat het ziekenhuis, eens het zover is, de conservering van het lichaam op zich neemt maar de familie de nodige tijd laat om de rituelen te laten verlopen alvorens het lichaam over te nemen.
We vroegen het ziekenhuis destijds of ze ook interesse hadden in het lichaam van buitenlanders en dat bleek niet zo te zijn. Voor mij was om volledig volgens de lokale gebruiken gecremeerd te worden dan ook een logische en gemakkelijke keuze.

Dossier levenseinde in Thailand - Deel 2

Administratie alvorens tot crematie te kunnen overgaan

Via de website van de Belgische Ambassade in Bangkok kom je voor richtlijnen in geval van overlijden op de website van Buitenlandse Zaken terecht waar je o.a. het volgende leest:

Als u Belg bent, worden alle veranderingen in uw burgerlijke staat geregeld door het Belgisch recht. Ook als u in het buitenland verblijft zal het Belgisch recht toegepast worden.

Als u in het buitenland woont, is het van het grootste belang dat u wijzigingen in uw burgerlijke staat aan de Ambassade of het Consulaat van België meedeelt.

Waar wordt het overlijden aangegeven?

Indien één van uw Belgische familieleden in het buitenland overlijdt, moeten de lokale overheden in principe een overlijdensakte opmaken. Indien dit niet het geval is, zal de Ambassade of het Consulaat van België de akte kunnen opmaken.

Is de buitenlandse overlijdensakte geldig in België?

Een buitenlandse overlijdensakte is rechtsgeldig in België op voorwaarde dat ze opgemaakt is door de bevoegde lokale overheid en in de vorm die in het vreemde land gebruikelijk is.
De buitenlandse overlijdensakte akte moet indien nodig gelegaliseerd zijn.

…

Kan de Ambassade of het Consulaat van België of de FOD Buitenlandse Zaken mij helpen bij overlijden van een familielid in het buitenland?

De Federale Overheidsdienst Buitenlandse Zaken en de Ambassade of het Consulaat van België kunnen hulp bieden bij het verstrekken van inlichtingen alsook bij de repatriëring van het stoffelijk overschot en van de persoonlijke bezittingen van de overledene. U vindt de nodige inlichtingen hierover in de rubriek "Bijstand".

…

Uit wat volgt zal blijken dat de Thaise lokale overheid, de politie of het ziekenhuis de ambassade zal inlichten, toch lijkt het me aangewezen dat ook iemand van de familie contact opneemt met de ambassade om het overlijden te melden en eventueel richtlijnen en tips te krijgen voor de administratieve afhandeling.
Het is echter in eerste instantie de Thaise overheid die moet worden ingelicht en die voor de nodige documenten zal zorgen.
In mijn zoektocht naar de juiste procedures vond ik niets van de Thaise overheid, ik moet me dus baseren op wat ik vond op websites van ambassades, van informatieve sites, van verenigingen, …
De gevonden informatie wijkt nogal af en ik zal dan een aantal zaken naast elkaar zetten en trachten mijn interpretatie te formuleren.

Op de website van de Nederlandse vereniging Thailand - Pattaya vond ik een PDF document Draaiboek bij overlijden van NL expats in Thailand ik verzamel de PDF documenten in Google Documenten en link daarnaar.
Deze tekst zal ongetwijfeld op ervaringen gebaseerd zijn, de website van stoere.nl  verwijst er trouwens naar in het verslag “Crematie van mijn vader in Pattaya”
Toch vind ook teksten met duidelijke nuances,  ik zet dus een en ander naast elkaar.
De NVT Pattaya zegt in bovengenoemde PDF:

…
Het lichaam van iedere buitenlander die in Thailand thuis overlijdt (of in een
particulier ziekenhuis, of elders buitenshuis; zie hoofdstuk 2) gaat naar het Forensic
Department van het Politieziekenhuis in Bangkok. De lokale politie regelt dit vervoer,
als regel via de (gratis) diensten van de lokale Sawang Booriboon Foundation.
…

Op de website van de Nederlandse Ambassade lees ik:

…
Het Thaise districtskantoor (in Bangkok 'Kheet' en daarbuiten "amphur" genaamd), is verantwoordelijk voor het opmaken en verstrekken van een Thaise overlijdensakte. Dit gebeurd in de regel op basis van een verklaring van een arts of een politierapport.
…

Op de website  van de Britse Ambassade staat de link naar een PDF document met de titel “Daeth guidance”, een fragment:

…
Autopsies are only conducted for deaths in Thailand at the request of the
Royal Thai Police. In Thailand, most autopsies take place in Bangkok. During
the autopsy samples of organs can be removed for testing, including
toxicological studies, at the discretion of the doctor without consent of next of
kin. Next of kin are not informed about the removal of these samples or their
retention by the Thai authorities. 
Once the Thai authorities are content that no further examinations need be
made, the deceased’s body can be cremated in Thailand or returned to the
UK before tests on removed organ samples are completed.
…

Ik geef nog drie links waar gelijkaardige informatie te lezen is.

Anglo Info Thailand
Pattaya Expats Club
Shop Window on Lifestyle

De samenvatting die in van dit alles voor mezelf maak is dat hoe dan ook zo snel mogelijk de politie moet ingeschakeld worden en, al dan niet via de politie, ook een dokter.
Als je komt te overlijden na een ziekte, ten gevolge van een ongeval, van ouderdom, … wanneer een dokter dus een medische oorzaak kan aanwijzen, zie ik geen problemen.
Indien je echter plots, onverklaarbaar, veel te jong, … in mogelijk verdachte omstandigheden dus, komt te overlijden is verder onderzoek, tot en met autopsie, niet uitgesloten.

Ik ga ervanuit dat om op de Amphur het overlijden te kunnen aangeven steeds een politierapport en een een medisch rapport nodig zal zijn.
Of er, zoals gebruikelijk bij een Thais overlijden, ook door de Phu yai ban een document moet opgemaakt worden is me niet duidelijk maar ik vermoed dat het politierapport dit vervangt.

In mijn geval heb ik een medisch dossier in de plaatselijke Sathani Anamai (health station), ben ik gekend in het Pisaivet Hospital in Phon Phisai en via de Blood Bank in het Nong Khai Hospital.
Administratief voldoe ik steeds aan de eisen van Immigration, ben ik met mijn gele Thabian ban geregistreerd op de Amphur in Phon Phisai en zijn we goed bekend met een in Paksuai wonende politieman.
Ik ga er dus van uit dat, in normale omstandigheden, het bekomen van de nodige documenten niet al te veel problemen gaat opleveren.

Eens de overlijdensakte opgemaakt kan verder gewerkt worden aan de organisatie van wat voor mij  dus een crematie volgens de lokale gebruiken moet worden, hierover en over andere mogelijkheden meer in weer een volgend deel.