Toeval

Tot onze vriendenkring behoren ook een Thais-Engels, en als gezamenlijke vrienden een Thais-Thais koppel.

De vriendschap onder de Thai bestond reeds voor er "farang" op het toneel verschenen en ontstond in de woon- werkomgeving ver van huis, ze waren allen afkomstig uit Isan zij het uit verschillende hoeken van de streek.

De laatste keer dat we elkaar zagen was kort na de geboorte van Kaew en Peter's dochter Mai nu zo'n twaalf jaar geleden.

We verloren het contact omdat de telefoonnummers niet meer werkten en we veronderstelden dat ze samen naar England vertrokken waren.

Op het telefoonnummer in England kregen we echter ook geen gehoor zodat alle pogingen om terug contact te leggen mislukten.
Van het Thais-Thaise koppel, Bat en Wigit, hadden we enkel een telefoonnummer op een vaste lijn en daar kregen we ook geen gehoor. Misschien waren ze verhuisd en werkten ze elders, we slaagden er op geen enkele manier in om elkaar terug te vinden en gaven het uiteindelijk maar op.

Komen we bij het toeval.

Enkele weken geleden gingen we op bezoek bij de zoon en familie die in Chonburi/Rayong wonen en werken en combineerden dit bezoek met enkele dagen aan het strand in Pattaya.

We huurden voor de reis een minibusje, er ging nog familie mee en we wilden terplaatse enkele uitstappen maken.

Tijdens de heenreis stopten we voor de middagpauze zo'n 50 kilometer voor Korat bij een groot PTT benzinestation.

Deze hebben doorgaans een behoorlijke sanitaire installatie en heel wat faciliteiten om te eten en een en ander te kopen.

Tijdens het eten kwam er iemand aan de tafel naast ons zitten, we schonken daar verder geen aandacht aan, er was geen aanleiding toe.

Toen Phan terugkwam van het afrekenen sprak de dame haar aan, "Phan mai?" (Phan is het niet?) "Kha" (ja) was het verwonderde antwoord.

Phan herkende de stem en manier van praten maar kon ze niet thuisbrengen.

Wigit zei ze, jaaa antwoordde Phan, maar jij ziet er wel heel anders uit dan 12 jaar geleden.

Erbijgeroepen vroeg Phan me, weet je wie dit is? Ook ik herkende haar helemaal niet.
Toen ik de naam hoorde herkende ik echter wel een aantal specifieke trekken in het gelaat.

We trokken samen naar haar echtgenoot Bat en die was makkelijker te herkennen, ik zou misschien niet dadelijk geweten hebben wie het juist was maar zeker gevoeld hebben dat ik hem moest kennen.

Wigit had ons zien uitstappen en dadelijk een vermoeden wie we waren en besloot om zekerheid te zoeken eer we terug vertrokken.

Er werd natuurlijk wat bijgepraat over de afgelopen 12 jaar, over de kinderen en over het leven heden ten dage. Bleek dat ze reeds een vijftal jaar bij dit benzinestatien (toch wel 300/400 km van hun vroegeren locatie) 2 kleine shop's openhouden en behoorlijk de kost verdienen.

Het gesprek kwam natuurlijk ook bij Peter en Kaew, zij hadden wel contact kunnen houden en elkaar recent nog gezien.

Er werden vanzelfsprekend telefoonnummers uitgewisseld en ook meteen gebeld.

Kaew, Peter, en dochter Mai hadden enkele jaren in England gewoond, waren dan terug naar Thailand gekomen en hadden in het geboortedorp van Kaew een nieuw huis gebouwd. Peter pendelt tussen Thailand en England om er deeltijds te werken.

Na heel wat telefonische contacten in de afgelopen weken kwamen Peter en Kaew het voorbije weekend (vrijdag 1 mei tot maandag 4 mei) bij ons op bezoek.

Onnodig te zeggen dat er heel wat diende bijgepraat te worden en er vele herinneringen werden opgehaald.

Afspraak is om een goede gelegenheid te zoeken om op tegenbezoek te gaan in Nakhon Phanom en er zeker geen twaalf jaar te laten over gaan eer het zover komt.