De jongste, Taeng, is eerstejaars aan de Ramkhamhaeng University in Bangkok.
Hij lijkt daar goed zijn plan te trekken en we horen niets (ook niet om meer zakgeld te vragen) als we niet zelf bellen.
De oudste, Tang, studeerde na de middelbare school nog twee jaar aan het Nongkhai Technical College, afdeling elektriciteit.
Eigenlijk moest hij tijdens een extra "term" (een deel van een derde jaar dus) met een aantal "werkstukken" wat onvoldoendes ophalen om een getuigschrift te kunnen krijgen.
Zijn vriendin, Tom, met wie hij reeds meer dan een jaar op "kot"zat in Nongkhai studeerde wat wij vroeger "handel" noemden en werkte haar studie in de normale tijd af.
Zij zocht en vond in afwachting van Tang werk in Nongkhai.
Nadat Tang al zijn werk had ingeleverd en wachtte op een o.k. van de school hebben ze nog enkele weken samen in Phon Phisai, dichter bij huis dus, gewerkt. Dit was echter maar voorlopig vanwege geen toekomstkansen.
In Isan is de industriële activiteit nagenoeg onbestaande en dat maakt dat er massaal naar de industriegebieden van Bangkok en omgeving en die van Rayong en Chonburi dient uitgeweken te worden als je een beetje degelijk werk bij een gerenommeerde firma wil vinden.
Mijn vrouw heeft drie nichtjes, drie zussen, die in Bowin op de grens tussen Chonburi en Rayong wonen en daar in de buurt werken. Een van hen verbleef tijdens haar middelbare studies bij ons,
Het is niet zo dat we echt heel veel contact met hen hebben, maar ze hadden toch laten weten dat ze Tang en Tom wel zouden opvangen en helpen om werk te vinden mochten die besluiten ook naar daar af te zakken.
Er is veel gepraat nodig geweest om die twee te overtuigen dat ze daar naartoe moesten wilden ze aan een toekomst bouwen, ze hadden beide duidelijk schrik van het onbekende.
Op zaterdag 6 oktober zijn ze dan toch maar vertrokken zij het met lange benen.
Zondagmorgen kwamen ze aan in Bowin en werden daar door de familie opgevangen, een van de nichtjes heeft de mogelijkheid om hen een tijdje te laten logeren en dat maakte het natuurlijk makkelijker.
De koe werd meteen bij de horens gevat en ze maakten een rondrit door de diverse industrieparken in de buurt om te tonen wie waar werkt en om uit te zoeken waar er vacatures waren.
Toen we ze ’s avonds belden was de toon reeds positief, ze waren heel goed opgevangen en beseften dat daar heel wat mogelijkheden waren.
De maandag begonnen ze zich dus bij een aantal bedrijven aan te bieden en deden dat de ganse week door.
Ze hadden de eerste week nog niets gevonden en werden reeds ongeduldig maar werden door de familie daar en door ons tot geduldig afwachten aangemaand, zo snel gaat het nu ook weer niet.
De maandag daarop kregen ze inderdaad al uitnodigingen om terug langs te komen en tegen het einde van de week had Tom werk gevonden, Tang had twee bedrijven waar hij voor een derde keer naartoe moest en had een duidelijke voorkeur.
Ze waren met enkel wat kleding vertrokken, en hadden om te solliciteren een moto kunnen lenen, maar wilden echter graag de eigen moto, wat huisraad, meer kleding, de computer enz. ginder ter beschikking hebben, ze zagen het blijkbaar wel zitten om daar werk te vinden en er te blijven.
We besloten dus om, op de typisch Thaise manier, een pick-up met chauffeur te huren en die, op de even typisch Thaise manier, vol te laden en naar Bowin te rijden.
Ook de moeder en het (veel) jongere zusje van de drie nichtjes wilden graag mee, ze had ook een en ander af te leveren.
Zaterdagochtend, 20 oktober, vertrokken we dus voor een rit van ruim 10 uur en 710 km richting Bowin.
Na daar alles afgeladen te hebben, samen gegeten en wat bijgepraat te hebben, zochten wij een hotel (resort) op, het huisje van de nicht was met het extra bezoek er bovenop reeds meer dan vol.
's Anderendaags maakten we met Tang en Tom een ronde door de diverse industrieparken in de omgeving. We reden langs het bedrijf waar Tom dinsdag kon beginnen en in een ander park langs het bedrijf waar Tang hoopte te kunnen beginnen.
We hebben nu zelf ook een indruk van waar ze terecht gekomen zijn, en het zijn daar allemaal (en heel veel) erg modern ogende bedrijven in netjes aangelegde industrieparken, als ze daar geen werk vinden zullen ze het wel nergens vinden.
Na de middag trokken we dan met de hele familie naar een strand in de buurt van Sattahip (+/-40km), niet commercieel zoals Pattaya maar echt op de gewone Thai afgestemd.
De terugreis was voor maandag gepland, maar we wilden vis meenemen en gingen eerst nog naar de vissershaven van Laem Chabang (+/-50km) om de inkopen te doen.
Nog even langs Bowin om alles wat mee terug moest op te halen waarna we in ongeveer dezelfde tijd hetzelfde aantal kilometer naar huis aflegden.
Het was niet bepaald een ontspannend weekendje, maar we hebben nu wat meer zicht op de situatie en alle spullen die ze graag hadden zijn nu daar.
We zijn intussen drie weken verder en Tom lijkt het goed te stellen in het bedrijf waar ze begon.
Tang is ook aan het werk, echter niet bij het bedrijf waar hij zo graag wou beginnen.
Toen hij daar uiteindelijk niet weerhouden werd vertelde de partner van een van de nichtjes dat hij destijds heel snel via een soort interim-bureau werk vond.
Tang bood zich daar ook aan en kon nog dezelfde dag bij een bedrijf in de buurt aan de slag.
Nu hij er wat langer werkt wordt duidelijk dat het een jong bedrijf in opstart/uitbreiding is en dat ze hun personeel gedurende vier maanden op proef laten werken via dat interim-bureau (waar zag/hoorde ik dat nog?). Maar goed, hij ziet het blijkbaar zitten en wil er na die vier maanden vast aangenomen worden, afwachten.
Dit weekend hebben ze ook de tijd gevonden om een eigen appartement te zoeken en vinden, en ze wonen dan ook sinds zondag op zichzelf (maar vlakbij een van de nichtjes).
Gevolg is wel dat we in afwachting van de eerste lonen de basisinrichting (koelkast en TV) eerste huur en huurwaarborg hebben moeten "sponsoren".
Hopelijk zijn ze echter vanaf nu "zelfbedruipend".
Toen we in Bowin waren viel het me op dat er massaal bussen rondreden voor de bedrijven.
Iedere firma heeft blijkbaar zijn eigen bedrijfsvervoersplan en haalt werknemers tot 40/50 km en verder.
Wetende dat vele Thai hun karige loon met (veel) overuren "O" of "O.T." goedmaken rees bij mij de vraag of dat vervoer dan ook nog werkte.
Er werd me bevestigd dat het wel degelijk werkt en in vele gevallen met "service" tot voor de deur, of toch bijna (waar zag/hoorde ik dat zoiets "onmogelijk" is?).
Ook Saint-Gobain (Sekurit in Bowin) zag ik er rondrijden.
Saint-Gobain heeft tegenwoordig wat te maken met mijn vroegere werkgever, maar verder ken ik hen enkel van over horen spreken.
Origineel bericht van 13 november 2007 bewerkt op 23 april 2009 voor "Blogger".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten