Deel 5 - Telefonie

Ik zei het reeds eerder we gingen (en gaan) niet makkelijk als eersten mee met de nieuwste vormen van communicatie en in het geval van telefonie is dit zeker weer het geval.

Volgens onze pa had hij op het werk meer dan genoeg met de telefoon te maken en vond hem voor thuis niet nodig. Mij vroegste herinnering aan de telefoon op zijn werk is dat hij er als op deze foto uitzag.

Als ik het me goed herinner werd de beslissing om thuis telefoon te installeren genomen in de tijd dat ons moeke ernstig ziek werd.

Dat was al een wat modernere telefoon met draaischijf die echter niet lang daarna vervangen werd door een gelijkaardig model met druktoetsen, de foto's komen aardig in de buurt van wat ik me er nog kan van voorstellen.

Toen ik alleen ging wonen was mijn gedachtegang een beetje als die van onze pa, telefoon thuis heb ik niet nodig.
Toen ik Phan leerde kennen en me er bewust van werd contact met Thailand te moeten gaan onderhouden moest ik vanzelfsprekend ook telefoon laten aansluiten.
Met de telefoon deed meteen ook internet zijn intrede maar dat verhaal komt later aan bod.

Telefoon in Thailand was in die tijd nog een ander paar mouwen.
In een toeristenstad als Pattaya moesten we toen naar het CAT Telecom kantoor om internationaal te telefoneren. Ook in Nong Khai stad kon je gaan bellen in het kantoor van CAT Telecom toen gevestigd in het postkantoor en niet buiten de stad (naast de Makro) zoals nu het geval is.

In Ban Pak Suai hadden we in die tijd welgeteld één telefoon en zoals ik in deel 2 reeds schreef vermoed ik dat het om radiotelefonie ging.
Het systeem bij inkomende telefoon werkte als volgt, de operator "Moo" neemt de telefoon aan en je vertelt haar met wie je wil spreken. Moo schat hoeveel tijd nodig is om de betrokkene op te zoeken en naar het kantoor te laten komen en geeft je een tijdstip om terug te bellen.
Met wat geluk is je contactpersoon op het afgesproken moment ter plaatse anders is het even later opnieuw proberen. De persoon die gebeld werd betaald aan Moo, afhankelijk van de afstand tot het kantoor, een bedrag van +/- 10 Baht.
Vermits nogal wat Thaise mannen, en in mindere mate vrouwen, in het buitenland of ver van huis werken was dit een niet te onderschatten dienstverlening. Ook al was het allemaal ietwat omslachtig het was werkbaar.
Naar nummers in Thailand bellen ging vanuit dit kantoor redelijk simpel, internationaal bellen was niet vanzelfsprekend. Oplopende rekeningen tengevolge van de toen nog erg hoge kosten van die gesprekken maakte dat de dienst regelmatig preventief afgesloten werd. Gelukkig hebben we nooit al te grote problemen door gekend, als het nodig was gingen we wel naar Nong Khai.

Ik herinner me dat er hier op een bepaald moment toch ook een Fax stond en dat we er enkele malen gebruik van maakten. Ik herinner me ook nog dat ik, via het werk, faxen verstuurde bij de voorbereiding van ons huwelijk en dat die mogelijkheid een hele tijdsbesparing betekende.
Ik vraag me bij deze af of de Fax in deze tijd van scannen en mailen nog in gebruik is.

Nog even een vorig bericht in verband met onze eigen vaste telefoon in herinnering brengen, die staat hier namelijk nog niet echt lang.

Als een aanvulling op de telefoon kreeg je in de jaren zestig de Semafoon.
Van in Europa herinner ik me vooral professioneel gebruik door dokters, verpleegsters, hulpdiensten, ...
Bij Gyproc hadden we destijds een eigen intern Semafoon systeem dat pas na de brand in 2002 vervangen werd door GSM
Dat de Thai gek zijn op gadgets werd me toen reeds duidelijk. Met nauwelijks telefoon beschikbaar zag je toch enorm veel mensen met een semafoon rondlopen. Dezer dagen zie ik geen semafoon meer maar wel de nieuwe gadgets waarover later meer.

En dan kwam natuurlijk de mobiele telefonie en GSM en die evolutie gaat zo snel dat het misschien nuttig is even iets over de geschiedenis te lezen.
Weer voelde ik lang niet met de eersten de behoefte om me een GSM aan te schaffen, in België althans.
In Thailand hadden vrij snel enkele mensen in het dorp een GSM (meestal mensen met een partner werkend in het buitenland) en het werd ons snel duidelijk dat dit ook voor ons de communicatie danig kon vergemakkelijken.
De ontvangst was in Pak Suai echter zo zwak zodat je een buitenantenne nodig had.
Gek dat ik geen enkele foto vind van de antenne, ze zag er als deze op de foto uit en stond op een mast van 6 meter naast het huis met een aansluiting binnen naast de voordeur.

Bron

Het verwonderde me trouwens ook nu zoveel, maar nu wel vaak multifunctionele, antennes voor GSM te zien aangeboden worden op het internet.

We kochten dus een vrij dure combinatie van GSM en antenne maar prezen ons wel gelukkig dit besluit genomen te hebben toen Phan ongeveer een jaar later ernstig ziek werd.

Het duurde nog enkele jaren eer ik ook in België een GSM kocht maar op een bepaald moment werd het gebruik zo algemeen dat je wel mee moet. 

Ten gevolge van een reactie dacht ik eraan dat wij, maar ook anderen, met onze Thaise GSM een stukje van de dienstverlening van “Moo” overnamen en dat vaak bij internationaal bellen naar familie, minder bij inkomende gesprekken. Oorzaak hiervan was onze ervaring met internationaal bellen en de taalvaardigheid.
Zoals in de reacties gezegd is die tijd echter reeds lang voorbij, de GSM is ook hier al vaak tot bij kinderen ingeburgerd.

Uit de beginperiode van de GSM herinner ik me iets als Simlock maar meen daar tussen België en Thailand geen probleem mee gehad te hebben, meer zelfs op uit België meegebrachte toestellen lieten we hier voor 100 Baht Thaise software installeren. Lang geleden konden we de kinderen nog blij maken met zo'n toestel, nu zijn ze ons ver voor op dat vlak, gadgets weet je wel.

Simlock blijkt terug populair vanwege pakketten waarin een duur toestel aan een lage(re) prijs aan een langlopend service abonnement gekoppeld wordt.

Bij vertrek naar Thailand heb ik mijn prepaid GSM nummer in leven gehouden en doe dat nog steeds.

Met 10 Euro heb ik weer een jaar bereikbaarheid erbij en tijdens de vakanties in België gebruiken de familie, vrienden en ex collega's mijn oud gekend nummer.

In Thailand namen we destijds onmiddellijk een abonnement van AIS met automatische betaling via de bank.

De concurrentie tussen de providers leverde soms wel aanlokkelijke promoties maar we bleven steeds bij dezelfde provider en zitten daar nu in een systeem waarbij Phan voor 535 Baht 400 belminuten heeft (alle netwerken ieder moment van de dag) en die volstaan voor haar.

Ik heb een prepaid GSM nummer van TRUE destijds genomen vanwege gunstige voorwaarden bij de installatie van een kleine satellietschotel. De schotel hebben we niet meer maar ik houd voorlopig nog het nummer.

Ik gebruik de GSM om af en toe met Phan te bellen als ze van huis is, om zeer uitzonderlijk met enkele Belgen in Thailand te bellen en om wekelijks enkele minuten naar België te bellen.
In Thailand krijg je bij het heladen met 300 Baht slechts 30 dagen extra levensduur voor je SIM en mijn belkrediet stapelde zich dus danig op. Ik ontdekte echter kortgeleden de mogelijkheid om bij TRUE voor 3 Baht van je belkrediet 30 dagen gebruiksduur bij te kopen en dat is wel interessant.

Tot voor kort had het in Thailand weinig zin om nummers in het geheugen op te slaan. De meeste Thai hebben een prepaid nummer en "hoppen" van de ene promotie naar de andere met telkens een nieuw nummer.
Sinds kort is echter Mobile number portability mogelijk en, al zal het nog wel even duren eer dit ingeburgerd is, de Thai kunnen nu dus ook hun nummer houden en toch rustig van netwerk veranderen.

Ook hier in Thailand is de evolutie van de GSM toestellen niet bij te houden.
Wat oudere mensen (zoals wij) zie je nog met de eenvoudige toestellen die enkel dienen om te telefoneren rondlopen, hoe jonger (en kapitaalkrachtiger) de gebruiker hoe vaker ze wisselen om de trend trachten te volgen, ik zei het eerder reeds ze zijn erg uit op gadgets.

VOIP zoals Skype en de nieuwere apparatuur waar je ook kan mee bellen laat ik aan bod komen in één volgende aflevering over de "moderne" communicatiemiddelen.