Deel 1 - Spraak en Schrift

In het dossier communicatiemiddelen (dat geenszins volledig wil zijn maar waarin ik wat wil  “filosoferen” over eigen ervaringen) gaat dit eerste deel over luisteren en spreken, lezen en schrijven.

Wat mezelf betreft meen ik te weten dat ik deze technieken op een wat je als "normaal" tijdstip in het jonge leven onder de knie kreeg.
Ik had een aangeboren afwijking aan het linkeroog en die kreeg, toen ik als zevenjarige in het eerste leerjaar zat, een operatieve correctie. Ik veronderstel dat de operatie veel te laat kwam, we spreken dan ook over meer dan vijftig jaar geleden, het resultaat was uiteindelijk vooral cosmetisch en bracht niet echt een verbeterd zicht.
Behalve dat ik daarom, en omdat het rechteroog ook niet perfect was, zowat mijn hele leven een bril draag heb ik van deze handicap niet echt veel hinder ondervonden, ook niet bij het leren lezen of schrijven.

Ik ga niet beweren dat ik met griffel en lei leerde schrijven maar herinner me die wel uit de kleuterschool.
Wat ik me, behalve het potlood, herinner als ballonpennen, pennensokken, inktpotten, vloeipapier, pennenlapjes, ... dat zijn de zaken waar ik mee leerde schrijven.
Later kwam de vulpen en de balpen en tijdens de technische opleiding het vulpotlood, Oostindische inkt,  redispennen, Grafospennen, Rotringpennen, ...
Ik beschouw (technisch) tekenen trouwens ook als een vorm van communiceren, een tekening moet een technisch ontwerp verduidelijken maar kan b.v. ook helpen bij het vragen naar de weg. 
Een schrijfmachine heb ik nooit deskundig leren bedienen wat echter niet wil zeggen dat ik er niet af en toe teksten op tikte.
Veel later, al ver in het professionele leven, kwam de PC
Zowel in het professionele als het privéleven zou die een belangrijke plaats gaan innemen, niet enkel om te schrijven maar ook om andere taken, tot en met technisch tekenen, uit te voeren.
In mijn studietijd heb ik tijdens het blokken voor de examens steeds veel geschreven, ik had het gevoel dat eens ik iets geschreven had het beter in mijn geheugen zat.
Ook heb ik altijd gedacht niet echt een briefschrijver te zijn maar toen ik het stapeltje brieven die ik naar huis schreef tijdens mijn legerdienst, en de stapel brieven uit de tijd dat ik Phan leerde kennen tot ze mee naar België ging, bekeek bleek dat toch nogal mee te vallen.
Relatief recent begon het schrijven van dit Blog maar daar komen we te gelegener tijd op terug.



De leesoefeningen op school herinner ik me maar vaag, de wekelijkse bezoeken aan de bibliotheek (boekerij noemden we dat toen) des te beter.
Erg goed herinner me ik ook de reeks Winnetou paperbacks van  Karl May die ik stelselmatig mocht kopen.
Mijn neef (in Vlaanderen zeggen ze kozijn) mocht de reeks van Arendsoog kopen, die was wat duurder en had een hardcover. Vanzelfsprekend  lazen we ook elkaars boeken.

Onze pa had in enkele kasten een flinke voorraad boeken waarvan ik, op een wat latere leeftijd, de meeste ook gelezen heb.
Ik herinner me ook dat we steeds de krant Het Volk en het weekblad Humo in huis hadden.
Op een krant heb ik mezelf nooit geabonneerd, tijdens de pauze op het werk verdeelden we wel een krant onder een aantal collega’s. De Humo daarentegen ben ik nog lang blijven kopen en lezen.
Onze pa regisseerde ook amateurtoneel en om toneelstukken te kiezen moest vaak uit meerdere mogelijkheden een keuze gemaakt worden. Het was een speciale manier van lezen maar ik deed het wel graag en kon vrij goed zijn keuze en de bezetting waarmee hij zou spelen voorspellen.
Enkele keren heb ik me ook aan “meespelen” gewaagd maar wist eigenlijk vooraf dat het niet echt mijn ding zou worden.

Tijdens mijn vakanties in Thailand kocht ik drie maal in de week de Bangkok Post. The Nation probeerde ik ook wel eens maar die lag me minder.
De Thai hier op het platteland lezen weinig of geen kranten alhoewel ... er zijn zeker enkele dorpsgenoten die regelmatig de krant hebben. Als we, al dan niet met gezelschap, in Phon Phisai of Nong Khai gaan eten of als we “met chauffeur” op uitstap zijn zie je toch naar de her en der beschikbare kranten grijpen.
Phan heeft sinds een aantal jaren mijn gewoonte van drie maal in de week de krant te kopen overgenomen, ikzelf lees nu “online” het nieuws maar ook daar kom ik later nog wel op terug.
Boeken zie ik hier zelden al heeft Phan wel een respectabel aantal boekjes over het Boeddhisme en over de Thaise Feng Shui in huis.
Zelf kwam ik er al heel lang niet meer toe een boek ter hand te nemen. Ik heb er nog een aantal liggen, zowel meegebracht uit België als te leen gekregen, en vroeg of laat komt het er nog wel van om die te lezen.

Wat ik hier toch ook even moet aankaarten, mogelijk kom ik er bij de moderne communicatiemiddelen nog wel op terug, zijn de E-boeken die je tegenwoordig kan kopen en soms zelfs gratis downloaden.